به جسد دختر بچه­ای که در مهرماه ۱۳۸۹ در کوچه­ی درویش­های خیابان مولوی، برهنه رها شده بود

_____________________________________________

سرزمین نازک­دلان نیست این جا

کسی با پخ کردن من جا نمی­خورد

انسان حق به جانبی نمانده است تا گریبانش بگیرم

هر مردی که از حوالی من می­گذرد دستی در خون تو دارد

هر سماوری که می­جوشد

از واپسین ناله­ات گزارشی می­دهد

دوشیزه­ترینِ خیابان­های مولوی

کاش من یک روزکوچـک  می شدم

بافراغ بال کـــــــــــــودک می شدم

می نشستم بـــــــاز هم در نیمکتی

درکناردوســـــــتانم انــــــــدکی

می سپردم گـــــــوش بر آمــوزگار

شعرهای خوب پاییز وبــــــــهار

آب را بابا چه خوش می کـــرد نوش

می سرود آموزگارپند ســــــــروش

حتی اگر خواستی با دوچرخه بیا

تا قدیمت را ببینم

نه اینکه امروز به تو نیاید

اما اگر تلفن همراه نبود

چطور عاشقم می شدی؟

با پیراهن چه رنگی؟

از قدیم بیا به خانه مان

از آن روزها که ما آسانسور نداشتیم

۱ _

از هر کجای جهان که ایستاده ای برگرد

من و تو به توازن نمی رسیم

مگر در آغوشت!

۱ _

سراغ لاله رفت

به بوی پونه

آواره شد

۲ _

اگر نمی وزیدی

نشان جهان

صخره بود

به درد خود خو کرده ام:
به تطاول شاخه ی خشکیده ی آن نهال نارس،
که در قلبم آماس کرده است …
به تاول ترکیده ی این گام های بی پایان
در بیراهه های این برهوت بی جهت،
… به جستجوی تو؛
به جستجوی خویش؛
به جستجوی او؛
به جستجوی هیچ…

راز اندوه چشم های مرا
از لبانم نپرس!

گنجشک من آنان که پرهای تو را چیدند

ای کاش پرواز تو را بودند و می دیدند

خرد و خراب و خسته هم باشند ، زیبایند

چشمان تو، ویرانه های تخت جمشیدند

۱ _

اعتراف می کنم
که مرگ را تجربه کردم در آغوش تو
مانند دختر غریبه ی که
دیشب شلاق های عاشقی را
تجربه کرد
و من برای همسر “خرگوش انقلابی” ام
اطفال مرده ام
متاسفم
که امروز جنازه ام را می خوانند
روی خیابان “انقلابیون” شهر بی مهرم

« لرز»
به: هم‌میهنان آسیب‌دیده و سوگ‌وار
دوسرایی
از:
طاهره خنیا
فرشید حاجی‌زاده

____________________________________________

“زنده به گوری” زیر سقف کاهگل از نو ..
انبوه ِ اندوه و ستوه درد دل ، از نو..
سرگیجه ی گاو ِ زمین ، شخم تن و دیوار
روییدن خونین ِ هم – خون ، زیر گِل ، از نو…
رنج ِ کلان – ویرانه های خُرده – آبادی…
خشم رعیت ، حاکمان منفعل از نو…
مرگ است گوردسته جمعی/ مرگ ِ دیگربار:
تفکیک ، توی گورهای مستقل از نو…
فریادِ زیتون
دادِ خرما
زوزه‌های باد:
فصلِ چیدنِ دستِ عدس‌کار است

۱ _ روزی روزگاری …

روزی ، روزگاری

مردی که همه شماره ها را فراموش کرده بود
گوشی را گذاشت،
دورتر
زنی که همه لباس هایش را در آورده بود
خودش را در ماشین لباس شویی انداخت،
خیلی خیلی دورتر
یکی
که معلوم نبود زن است با مرد
داشت برای آخرین بار از خانه دور می شد…

پسری به دنیا می آید

از عشق من می میرد

آن ها وقتی می میرند

بلافاصله بلند می شوند

کوره ی آدم سوزی را روشن

و من با شبحی که کاملا شبیهم است می بو سم

شاعر بمیر ، شعر اعجازی نمی کند

کاری به غیر قافیه بازی نمی کند!

آن قدر شعر و زندگی از ما زده شده

که مرگ هم کسی را راضی نمی کند

۱ ـ

خانه ام می لرزد
زیر بامی لرزان
در جهانی تاریک
در جهانی لرزان

۲ ـ

همه خاموشی است
این جهان،
و همه زِبری…

۱ ـ

حالا باز بنشین لب دیوار و

هی بگو

باران ببارد

چه فایده ؟!

کسی که گربه های سیاه را

درک نمی کند

من آن مردم که از روز ازل در انتظار توست

همان مردی که عاشق پیشه ی چشم خمار توست

بیا نزدیک تر خورشید من، واکن قبایت را

که امید بقا در تابش خورشید وار توست

۱ ـ

یک عمر درون خویش آوار شدم

پا بر سر دل نهاده، هشیار شدم

از بس به طناب عقل رفتم ته چاه

آخر به دل خودم بدهکار شدم !

۲ ـ

من، جدول حل نکرده ی تاریخم

یک طفل بغل نکرده ی تاریخم

جغرافی روح من، چپاول شده است

۱ ـ

با رنگ قرمز

می دوم به سمت زیرزمین

کودکی هایم را

پرتقال های خونی بلعیده اند

۲ ـ

تا کستانی ست

در زن

دیوار

دیوار های بی ترک

دیوار های بی نقطه و بی طاقچه

صدای منعکس

پرتاب می شوی به هیچ

می خوری به دیوارهای بسته ی پیاپی

تلاش می کنی وارهی

نمی شود

آنها تو را  اسیر می خواهند

صدایت را بریده بریده

اگر نه! گلویت را.

مجبور می شوی که بخوانی

برای آنها

و برقصی به ساز آنها

سالی که خون می ریخت از دندان آهو ها

تا ته فرو می رفت/ در خونابه زانو ها

سالی که از آغاز ، فروردین ِ خونی بود

اردیبهشتی روی خردادش عفونی بود

وقتی که تیر از قلب ها رد شد ، «ندا» دادیم!

حالا به دنیا آمدی، در ماه مردادیم

مرداد ، مرده از رَحِـم بیرون آ ورده

این بچّه را قربانی شهریورش کرده

شهریوری که گریه و شادی عوض می کرد

دریا شده توفان ،دل ساحل بی تاب                 از غیبت صد قایق وامانده به آب

تا صبح خروش و حسرت و بی تابی                  صد پرسش کودکانه بی هیچ جواب

******

لب های کویر:  تشنه ی بارانم                        یک لکه ی ابر: در پی یارانم

سرمۀ ازلی..!

خدا تو را به تماشای عشق خلقت داد

و شعر را به ردیف نگاهت عادت داد

نشاند شعلۀ شوقت به بال پروانه

به بال سوخته ام هم مجال و نوبت داد

به سرمۀ ازلی نرگسانت آذین بست

سپس به موی ظریفت به ناز حالت داد

ما راهی سفر به جانب هیییچ کجا نبودیم

آن گاه که جهان را از درونِ خطی عمود و لغزنده

متولد شدیم.

از همان ابتدای راه هم می دانستیم

که آوازِ بازگشتمان را پیش از

سرـ زدنِ هزار باره ی خورشید

سر داده بودند.

ما خود  ـ فریب خوردگانیم که جهان را

به مغز خویش دوّار کردیم

ابرهای ابدی تا انتهای افق تنهایی

در امتداد تردید، تکرار فصول طولانی

سکوت سر در گریبان بام‌ها

هندسه ی خالی خیابان‌ها

اوج جفت فاخته به‌سوی سنجد یال ماهور دور.

۱ )

حقیقت

یکی بود

که نبود

۲)

شاعر

آنکه

جهان !

در سرش درد می کند

بید بودم
باد شدم
مزه ای تلخ
در بن باران
ابری پرآشوب
ـ که با هیچ خیالی
کودکان را
انگشت به آسمان
نمی کند  ـ

آسمان می بارد

چترم را فروخته ام

و تاوان خوش خیالی هایم را داده ام

بی پروا به خیابان زده ام

امّانمی شوم…

دیگر

خیس نمی شوم.

۱ ـ

دنیای با احساس شاعروار ، تکراری ست
چیزی شبیه عشق و هجر یار ، تکراری ست

بگذار ، تا شیطان درونت غوطه ور گردد
این فردِ با ایمانِ خوش کردار ، تکراری ست

یک دم بمان همراه این گیتار برقی ها
دیگر صدای دلنشینِ تار ، تکراری ست

دیگـــر برای با تو نشستن، مـــجال نیست

با این هـــجوم درد، امید وصــــال، نیست

هر چند عــــاشقانه تو را، فکر می کــــنم

شوقی برای شاعـــری و شعــر و فال، نیست !

می خواستم که از تو بگویم ولی چه حیف

در قلب سرشکسته ی من شور و حال، نیست

در عقل رودخانه چه پنهان بود , در ذهن بی تکلفی ماهی ها

در روحِ سایه روشنِ این جنگل, بین سپید ها و سیاهی ها

در خشم کودکانه ی آدم ها , پشتِ درنگ های ترافیکی

تصمیم عاقلانه ی حیوانات در انتخاب ها و دوراهی ها

وقتی

که هیچ نگاهی را

پنجره ایی سبز نمی کند

و در آرمانی

که شهرش غریبه می زاید

متن شعر پسر بابونه ها :

http://www.matneno.com/?p=3590

دکلمه :

پسر بابونه ها ـ فاطمه محسن زاده ـ دکلمه رضا پیربادیان (۱)

۱ ـ

چون بار اضافه ای بروی بدنیم
ویران شده ایم و در پی ساختنیم
ما شانس نداریم ، خدا می داند …
باید که برای مرگ هم جان بکنیم

۲ ـ

خودت را صرف فعل ماندنم کن
تنت را بستر جان کندنم کن

۱

تصویرت افتاده ته فنجان

شبیه تو نیست

فالگیر می گوید :

این مردته

عزیزت داره

فنجان را نگه داشته ام

بار دیگر هم، قطاری سمت گیلان می رود

ریل دوزخ در مسیرش تا زمستان می رود

در سکانسِ کوپه از فیلمِ عجیبِ « انتقام! »

اضطرابی بعدِ کاتِ کارگردان می رود