« لرز»
به: هم‌میهنان آسیب‌دیده و سوگ‌وار
دوسرایی
از:
طاهره خنیا
فرشید حاجی‌زاده

____________________________________________

“زنده به گوری” زیر سقف کاهگل از نو ..
انبوه ِ اندوه و ستوه درد دل ، از نو..
سرگیجه ی گاو ِ زمین ، شخم تن و دیوار
روییدن خونین ِ هم – خون ، زیر گِل ، از نو…
رنج ِ کلان – ویرانه های خُرده – آبادی…
خشم رعیت ، حاکمان منفعل از نو…
مرگ است گوردسته جمعی/ مرگ ِ دیگربار:
تفکیک ، توی گورهای مستقل از نو…
فریادِ زیتون
دادِ خرما
زوزه‌های باد:
فصلِ چیدنِ دستِ عدس‌کار است
مرگ نمی‌میرد
زندگی به‌زور ضربان ندارد
شکاف طبقاتی هم دارند
لایه‌های زمین شاید شکاف معرفتی هم
می گردد و گم کرده را پیدانخواهدکرد..
اودرد دارد..درد دارم..درد دارد ” درد”…
دردانه ام ! تامی توانی خاک بازی کن !
دردانه ام ! مادر تو را دعوا نخواهد کرد…
آه ای خدای چشم – بسته / دست – واکرده !
آه ای خدای همچنان ِ زوج های فرد…
بی وحشت از تایید یا تکذیب / آدم باش!
فرقی ندارد پیش ازین زن بوده ای یا مرد!
با زبان سلیس هرچه بلغور می‌کنم
من برده‌ی باسر به‌چاه توام
باز محکم‌تر می‌زند
کمربند را
محکم‌تر می‌کشد
به‌اندازه‌ی سوراخ‌های آن
ضرب در چندهزار
کم‌تر می‌شویم
ازتو کبودی تن و چشم من و انکار…
باغ ِ بنفشه ! بوی رفتن می دهی انگار…
تیرهای چوبی تنها بودند
چه‌قدر شلوغ شده‌ایم حالا
باید بمانی، روی دستم نه! که خواهم ماند
بعدازتو زیرخشت خشت خیس این دیوار…
عقربه‌ای زیر این خشت‌ها نیش‌ات نزند!
خرما و زیتون هم بیاورند ای کاش
آه ای تمام ِ ” هست ِ ” من ! بی تو جهان ، رنجی ست
تکرار در تکرار در تکرار در تکرار….
می‌جوشیم در رگ‌های خاکی مس
تا مسح بکشند از خاک ما دست‌های آلوده
از تو فقط یک عکس باقی مانده بر دیوار..
از من فقط یک دست بیرون مانده از آوار…
ما عکس هستیم عکس
در چارچوب چهره‌ هم برعکس.