به جسد دختر بچه­ای که در مهرماه ۱۳۸۹ در کوچه­ی درویش­های خیابان مولوی، برهنه رها شده بود

_____________________________________________

سرزمین نازک­دلان نیست این جا

کسی با پخ کردن من جا نمی­خورد

انسان حق به جانبی نمانده است تا گریبانش بگیرم

هر مردی که از حوالی من می­گذرد دستی در خون تو دارد

هر سماوری که می­جوشد

از واپسین ناله­ات گزارشی می­دهد

دوشیزه­ترینِ خیابان­های مولوی

تو که باد آورده نبودی عزیزم

غمی به دل نگیر که در کوچه­های حلاج سوز جان داده­ای

و این را

زنان آبستن خنده­رو نمی­فهمند

رها شده در کوچه­ای جسدت

رها شده در قلبم

چاقوی دسته شاخیِ الوات تاجبخش…

اگر به راستی دنیای دیگری هست

شفاعت کن که من شب­های درازی را زیسته­ام

نه خام

نه پخته

نه سوخته

روزی در کناره­ها لنگر انداختی غریبانه

و دیگر روز بادبان افراشتی غریبانه

از هر سو که نگاهت می­کنم

تنها ناخدای واقعی تاریخ هستی

از همین فردا با نام کوچکت خواهم خواند

هر جا که بوی نان داغ می­آید

برای سیلی­ات صورتی سرخ خواهم شد

هر جا که پای آبرویی در میان باشد

تو جویده می­شوی

جایی از جهان دریده می­شود

و کسی نمی­فهمد

سیرت فرخنده باد

من العباد الی المعاد

در کوچه­ی نادرویش­ها

در خیابان­های بی مولوی