جاناتان آیوگبو خودش را بی اندازه خوش شانس تلقی می‎کرد.  در آن روزهای تار و مبهم پس از صلح مد شده بود دوستان قدیمی هنگام احوالپرسی به هم بگویند “زنده ماندن مبارک”. معنای این جمله برای او بیش از یک تبریک ساده بود و تا عمق وجودش نفوذ می‎کرد.  او با پنج چیز گرانبها روزهای سخت جنگ را پشت سر گذاشته بود: سلامتی خودش، همسرش ماریا، و سه تا از چهار فرزندشان. او همچنین هنوز دوچرخه‎اش را هم داشت که این نیز خود معجزه بود، اما با این وجود ‎با سلامتی ‎پنج ‎انسان ‎قابل ‎مقایسه ‎نبود.     

عنوان مقاله :

تحلیلی سیاسی ـ اجتماعی بر رمان

« نیمه یک خورشید طلایی»

اثر چیماندا ناکوزی آدیشی

________________________________

شاید این جمله فمنیست‎های دهه هفتادکه هر چیز شخصی سیاسی است، هنوز مصداق کاملی از ماست. زندگی هر انسان وابسته به انسان‎های دیگر است و این وابستگی چه از لحاظ اجتماعی و چه روانی مبرهن است. این وابستگی فراتر از مرزهای قومی قبیله‎ای، جنسیتی و حتی دینی است. آنچه این وابستگی را تشدید می‎کند ؛ حضور اجتماعی انسان ها در  کنار هم است؛اجـــتماعاتی که آن‎ها نیز در کنار هم کلیت بشری را معنا می‎بخشند. و این کلیت «وضع بشری» را می‎ســـــازد. وضعیتی که دلالت بر زندگی بشـــــــری دارد. هانا آرنت[۱] تعریفی این‎چنین از وضع بشر دارد:«وضعیتی قابل شناخت مشتمل بر توانایی‎هایی که انسانها با هم پروده‎اند که در مقابل «طبیعت بشری»۲ قرار می‎گیرد. این تعریف نشان می‎دهد وضع بشری مفهومی‎ست که توسط خود انسان‎ها به وجود آمده است.

نیجریه کشوری است که از لحاظ شاخص توسعه بشری، در میان ۱۶۰ کشور جهان در رتبه ۱۲۹ قرار دارد.کشوری که یکی از بزرگترین کشورهای افریقا به حساب می‎آید و از لحاظ جمعیت نیز پر جمعیت‎ترین آنهاست و از لحاظ قومی نیز متنوع ترین این کشورها به شمار می‎رود. تنوعات قومی و نژادی به معنای واقعی آن در این کشور وجود دارد؛ چرا که در این کشور بالغ بر ۲۵۰ گروه قومی تمرکز یافته‎اند.

از جمله مهمترین و بزرگترین تنوعات قومی کشور نیجریه می توان به سه قومYoruba  ، Ibo و  HausaِFulaniدر شمال کشور اشاره نمود.

عنوان مقاله :

راویتی زنانه و جهانی شده از بومیت

نقدی بر مجموعه داستان کوتاه‎های چیماندا ناکوزی آدیشی

چیزی که دور گردنت حلقه می زند

_________________________________

نویسندگان جوان شرق در ادبیات آمریکا غوغا به پا کرده‎اند؛ جامپا ‎لاهیری هندی تبار، یییون‎لی چینی، دانـــیل‎معـی الدین پاکستانی، و حالا نوبت چیماندا آدیشی نیجریه‎ای است. تمام این اسامی با خود، فرهنگ بومی را به زبانی جهانی شده معرفی کردند که قبل از آن کمتر مورد توجه بوده و همیشه در حاشیه فرهنگ غربی میزیسته و اثر ادبی تولید میکرده است. نام او در کنار نویسندگان چون: نادین گوردمیر، نجیب محفوظ، طاهربن جلون، لیلا الاعلمی، وله سوئینکا و آچه‎به و… نماینده دیدگاهی است که قصد دارد به جای آنکه شاهد آفریقای در معرض قضاوت باشند، قضاوتگرانه فضای جامعه شناختی و ادبی غربی را مورد تردید قرار داده و با ریشه‎های فرهنگی خود به مرکزیت بی چون چرای ادبی آنان پایان دهــند و درد و رنج‎های خـــود را در به قول هنری جـــــیمز نگویند، بلکه نشان بدهند. جوانانی چون آدیشی در آمریکایی دست به خلق آثار ادبی تحسین برانگیز زده‎اند که خود از مهمترین قطب‎های داستان کوتاه و رمان جهان به حساب میآید. از  هاثورن و آلن‎پو گرفته تا چیور، کارور و اوتس. این گنجینه مهم ادبی به کمک بومیت در حال فراموشی کشورهای حاشیه شده جهان و نمـــایندگان مهاجر آن آمد و توانست در بستاری قوی از زبان و تکنیک به منحصه ظهور برسد. همچنین مهاجرپذیر آمریکا امکان روانی مناسبی شد که بومیت‎های مختلف مهاجرین به آن از همان ابتدا در آن مجال عرضه داشــته باشند. آدیــشی قوت ساختاری و تکنیکی داستانی امریکا را در خود بومی کرده است. ساختاری که عناصر زاید و تزئینی روایتی در آن دیده نمیشود و همچنین منتقدانه نسبت به جامعه خود رفتار میکند. به طور مثال اگر ریموند کارور منتقد زندگی اجتماعی کل مردم آمریکاست، جان چیور زندگی مسیحیان آمریکایی را به شکلی زیر لایه‎ای و نه شعاری به باد انتقاد می‎گیرد و چهره‎هایی چون فلیپ راث و برنارد مالامودهمین الگو را درباره یهودیان آمریکا پیاده میکنند. این خود انتقادی نیز در آثار آدیشی وجود دارد.

چیماندا ناکوزی آدیشی در پانزده سپتامبر ۱۹۷۷ در اینوگو نیجریه به دنیا آمد. درخــانه چینوآآچه‎به نویسنده نامدار نیجریه‎ای بزرگ شد، تحصیلات دبیرستانی‎اش را در دبیرسـتان وابسته به دانشگاه به پایان رساند و چــندین جایزه‎ی علمی برد. وی از دانشگاه درکسل فیلادلفیا بورس دو ساله‎ای گرفت و پس از آن برای تحصیلات تکمیلی به دانشگاه دولتی ایسترن کانکتیاک رفت تا در رشته علوم سیاسی و ارتباطات درس بخواند. بعد از پایان تحصیلات به کلاس درس نویسندگی خلاق دانشگاه جونز هاپکینز رفت. در زمان تحصیلش در این دانشگاه به نوشتن رمان “ختمی ارغوانی” مشغول بود که در سال ۲۰۰۳ منتشر شد. کتابی درباره آفریقایی‎های طبقه متوسط که با استقبال ویژه‎ای هم روبرو شد. در سال ۲۰۰۴ در فهرست نهایی جایزه اورنج قرار گرفت و جایزه کشورهای مشترک المنافع را برای نخستین کتاب برتر سال ۲۰۰۵ از آن خود کرد.