یک قهوی تلخم که شکر ریز ندارد

یک حامی مشروطه که تبریز ندارد

چون باقر و ستار که تنها دم کاخی

اسب و سپر و لشگر و تجهیز ندارد

یک بغض فروخورده ام آن تارزنی که

در سیم خودش حزن غم انگیز ندارد

 جهان می ایستد

پیاده می شوم

گلّه ای از اسب های وحشی

دور میدان گاوبازی می چرخند

چراغ سبز

چراغ قرمز

چراغ رنگ چشم های کسی

که هرگزگاوی در قلبش نچرخید

و هرگز گلوله ای قلبش را نشانه نگرفت

          ای هم اسم بهار،

            رویش و طراوت از ناز مژگانت می بارد…

                    تقصیر تو نیست اگر عاشقت نمی شوم،

                                        ریشه های دلم خشکیده…

 در جهان بدون جاذبه ام

مثل آب نخورده ام،سختی

نیمه ی خالی ات پُرم می کرد

توی تلقین حس خوشبختی

خودکشی ستاره ای غمگین

وسط سال های بی نوری

تو به اندازه ی خدا نزدیک

تو به اندازه ی خدا دوری

گوش هایش راتیز کرد، صدا از اتاق مشرف به آشپزخانه می آمد. به طرف اتاق رفت. در راباز کرد. کیانا تنها روی پتویی سفید خوابیده بود. لباسش پر از استفراغ بود و شیشه ی شیرش کناربالش افتاده بود. نشست. اورابغل کرد، بوسیدو لبا سش راعوض کرد.اشک هایش روی صورت کوچک و لطیفش چکید.