۱

حالا که می بینمت

به خاطر می آورم

آب نیز عریان است.

۲

پاییزگاه

برای مادرم

غزل‌های عاشقانه‌ات

سهم خاک شد

و لاله‌ها روییدند

اما، واژگون !

” غزل”

والناس!

نازک تر از آنی که به احساس من آیی

در باور شبنم زدۀ  یاس  من  آیی

یک دل نه ، که صد دل من و در گریه شکستن

در خاطر اشک تر گیلاس من آیی!