تو نیستی و هر روز

قابِ‌عکست را نگاه می‌کنم

دستی به موهات می‌کشم،

چند تارِ مو می‌افتد روی زمین

مادر خوشحال می‌شود

و تو بی‌خیالِ قاب‌عکس

کنارم چای می‌ریزی

از داغیِ چای لبم می‌سوزد و

از خواب می‌پرم.

و باز دوباره دستی به موهات می‌کشم.

***

با عکست به خیابان می‌رویم

دلت مریم می‌خواهد

می‌خرم

خوشحال به خانه بر می‌گردیم

مادر قرآن می‌خواند

اما سواد ندارد

تارِ موهات لایِ قرآن است.

***

یکشب دزد آمده

تو نیستی

قابِ‌عکست سرِجایش خشک شده،

و گیسوانِ مادر

شبیه گل‌های مریم سفید…