نگاهم با نگاهت می‌شود جمع، نگاهی تازه دنیایی پر از نور

سکوتی مملوّ از برگی بهاری، در اعماق جهان خالی از نور

تبسّم در نگاه شعر تازه، و بویِ سیبِ سرخِ دستِ حوا

نگاه گندمی با حیله‌ای نو، و من می‌ترسم از شب‌هایِ در گور

پرنده می‌زند پر روی دوشِ بهاری خیس در بارانِ پاییز

صدای خسته و غمگینِ تاری، رها در چنگ گنجشکی در آن دور

هوای شهر لبریز از قناری، هوای شعر خوش رنگ و غزل وار

سپیدی در دل شب لانه کرده، و بی‌معنا شده هر واژه کور

ستاره چشمکی زد رو به ماهی در آغوشش کشید عشق آب‌ها را

صدف می خندد از این ماجرا که، صیادی آن طرف افتاده در تور