تندیسِ دلتنگی بر چهره ی قالی

من نخ به نخ سیگار تو رَج به رَج عالی

می بافی اَم در خود می بافی اَم بیخود….

هم سَر بِدارانَم هم سالوادور دالی؟

از من چه می خواهی از تارِ بی پودم….

من را بِکش من را نَه مردِ پوشالی

در بختِ بی تختم چائیده هر شاهی

در سرنوشتم گِرد! گردوی تُو خالی

مُرغِ دلم بی دل کبکِ سَرَم بی سَر

تیمورِ پا لَنگ و جغدَم به خوشحالی!؟

ویرانه می بافی کج خشتِ آغازی

برعکسِ لبخندی مُردَم…! کَرو لالی؟

زخمی ترین مَردَم بَر دارِ هر قالی

آغشته در پایان مرگی سو رئالی…