ساز می‌زد. آکاردئون. عصرها. توو راسته‌ی “امیرآباد”. از چهارراهِ بالا، چپِ خیابان، شروع می‌کرد می‌آمد پایین. کوچه‌ها را داخل، خارج می‌شد. کوچه‌ی یکی مانده به چهارراهِ پایین را که توو می‌رفت، خارج نمی‌شد دیگر. کوچه، بُن‌بست بود. خانه‌اَش را کسی نمی‌دانست. انگاری توو کوچه‌ی بُن‌بست آب می‌شد می‌رفت زمین. اما فرداش، دوباره سرِ چهارراهِ بالا بود. پول نمی‌گرفت، کسی هم اگر می‌داد اَخم می‌کرد بِش می‌گذشت. انگاری فقط بَرا خودش، یا بَرا کسی که فقط خودش می‌دانستْ ساز می‌زد. آهنگ‌هاش همه غم‌ْ غُصّه، آوازهاش همه هِجرانی فِراقی. می‌زد می‌خواند می‌گذشت می‌رفت. شندره‌پوش هم نبود. خوش‌پوش، خوش سر و لباس بود. چهره‌اَش هم همیشه توو هم، غمگین. دقیقْ یازده‌سال به همین سیاقْ طلوع، غروب کرد: از چهارراه بالای امیرآباد تا وسط‌های کوچه‌ی بُن‌بستِ یکی مانده به چهارراهِ پایین؛ که صدای آکاردئون‌اَش آرام آرام قطع می‌شد. مرد، بَرا مردم، بَرا کَسَبه‌ی خیابانْ شده بود راز.

یک‌روز غروبْ صدای سازش نیامد. فرداش هم. یک‌ماه بعدش هم. انگار از کوچه‌ها، خیابان، از مردم، کَسَبه، چیزی کم شده بود. مرد، خودش راز بود، مُشتی سؤال هم بِش اضافْ شد: چه شد؟ کجا رفت؟ چرا رفت؟ نکند جایی سکندری خورده افتاده، سرش هم گرفته جدولِ خیابان – کوچه‌ای پُکیده، مُرده، مأمورهای شهرداری هم صبحْ پیداش کرده بُرده باشند؟ و مدتی بعد، مردم آرام آرام شروع کردند به نبودن‌اَش عادت کنند. و کردند.

غروبِ یکی از روزهایی که نبود – ماه‌ها بعد – صدای سازش آمد. از چهارراهِ بالا، چپِ خیابان. کَسَبه آمدند بیرون. به‌شوق و تعجب. پنجره‌های کوچه‌ها هم باز شدند. آهنگ‌ها همان آهنگ‌های غمْ ‌غٌصّه، آوازها همان آوازهای هِجرانی فِراقی. صدای ساز و آوازِ مرد بود؛ اما مرد، خودش نبود. جاشْ زنی بود زیبا، خوش‌پوش؛ با چهره‌ای توو هم، غمگین.