درود بر تو مجتبای عزیز.
شعر بسیار خوب و جذابی هست. قبلا بارها خونده بودم. توی اشعارت به طور ویژه و جذابی موفه های تمرکززدایی و چندآوایی هس. سیالیت تصویرها که گویی با قرائتی از خواننده متن شکل می گیرند و با قرائتی دیگر فرو می ریزند. به هم ریختن سیرخطی زمان در افعال و همچنین فاعل ها و مسندها، جملات انشایی و نحو به ظاهر هنجاری و درست که در لایه های درونی معنا در فرآیند معناسازی واپاشیده می شود.
یکی اینجا این گوشه دنج و ژرف نشته به دور از جاروجنجال ها و قر و قمپزها واقعا شعر می نویسه، داستان می نویسه و می خونه و تفکر می کنه. ادیبات از آن کسانی است که به خودشون و خواننده شون احترام میذارن و اگر حرکتی هم می کنن یا چیزی می نویسن حاصل سالها تلاش و تفکره.
پاینده باشی.

درود بر شما. شعرتون رو به دقت خوندم و یه جاهایی هم خیلی به دلم نشست. ولی فکر می کنم اگر به جای اون قسمتایی که به گمونم لهجه یزدی هست یه ترانه محزون فولکولور یا یه زنجموره و آواز محلی بود خیلی بیشتر با فضای کار جور در میومدتا اینکه فقط بازی با کلمات نم و دونه و درنمیاد و اینا باشه و بس. با توجه به فضای کار و کلماتی مثل نوحه، سیاه پوش، عزا، مویه و داغدار.
ممنون.

خوبه .