رها تر از همه یِ برگهایِ پاییزی

نشسته ای به دلم تا که زود برخیزی

نشسته ای که تبِ آخرین غزلها را

به التهابِ نگفتن ، به غم بیامیزی

چقدر شادم ازین با تو بودن اما تو

چقدر خسته و دلواپس و غم انگیزی،

که گردنِ همه ی خاطرات خوبت را

به چوبه های فراموشی ات می آویزی

□□ □□

تو غرقِ حاشیه هایی- هنوز مثل قدیم

همیشه در طلبِ چیزهای ناچیزی

نبوده ای و ندانی دچار یعنی چه…

که از بریدن دل، از دلم بپرهیزی

ندیدی و نشنیدی دلم زبان وا کرد

دراین غروبِ غریب و غبارِ پاییزی،

: که بی تو خالی ام از هرچه غیرِ تو – اما

تو با منی و از انکارِ عشق لبریزی…

□□ □□

تو،حسّ حادثه ای گنگ – بینِ شادی و غم-

وَ مثلِ قطره ی اشکی که زود می ریزی…

منم که با تو دوباره به عشق رو کردم

تویی که مثلِ همیشه تبی بلاخیزی..