شبی که کودک آدم ز بند ناف افتاد

کلاه آرزویش پشت کوه قاف افتاد

 

زمان به طرز عجیبی گذشت از ساعت

میان عقربه ها نیز اختلاف افتاد

 

بهار در هیجان هجوم سرما مرد

و شاخه های درختان به انعطاف افتاد

 

نگاه سرد خدایان ماوراء بنفش

به مرگ کودک معصوم بی لحاف افتاد

 

و قرعه های خوشایند زندگی تنها

به نام مردم مغرور در طواف افتاد

 

چه کرد قطره ی اشکی که در غروبی محض

ز چشم عاشق مردی خیالباف افتاد

 

تو باد بودی و من برگ زرد تنهایی

که با تو مثل کف دست ،صاف صاف افتاد

 

سکوت لحظه به لحظه سکوت می بافد

برای شب که عبورش به انحراف افتاد

■

ادیب مست که از گردی زمین می گفت

به یاد شیطنت گربه با کلاف افتاد