برای عزیزان درگذشته در حادثه سقوط هواپیمای ارومیه و استاد گرامی دکتر رضا مرادی که آخرین جلسه ی درسش ناتمام ماند.

 _________________________

 در این برودت بی تردید

 که مرگ مرا پس می زند

 تا تاول های انگشتانم را

 به خاک پس دهم

 در این هیاهوی پر کابوس

 که مرگ آمده و مانده و نمی رود

 تو بر نمی گردی

تو نمی بینی

چشم هایی که قاب تابوت را پوشانده اند

دیگر مرا با دنیا پیوند نخواهند داد

صبور باش

بال های خونین و شکسته ی شب

در آشیانه ی سیمرغ به خاکستر  نشسته است

و برف همچنان می بارد

و برف رد پای مانده بر جاده ی بی بازگشت را

در خود نهان کرده است

نفس هایت را یک به یک بشمار

و

هیس

       آرامتر 

نمی بینی ؟

مرگ در آسمان ها پرسه می زند

و در کمین بال های شکسته

                       نشسته است

و اگر می دانستی

چنگال های شوم هراس انگیزش

چگونه بی هیچ اندوهی

پرواز هفتاد و شش پرنده ی مهاجر را

زخمی خواهد کرد و بی فردا

…

امّا تو بی شک

اینگونه که بال گشوده ای بی پروا

نمی دانی

که چه آسان می توانی

هفتاد و هفتمینش باشی

و

فقط اگر می دانستی …