باید به هر آنچه هست عادت بکنم

یاغیر خدا کسی عبادت بکنم

از عدل گرسنگی به ما ارث رسید

من می روم از خدا شکایت بکنم

روز اتّفاق

قصّه مو هی ورق نزن که آخرش جهنّمه

دلشوره های ساعتو کشونده تو ذهن اتاق

نبضم عجیب تند میزنه وقتی که احساسم میگه

پیرهن مشکی پوشیده خورشید روز اتفاق

دل وامونده

خیلی سخته که بفهمی، هیشکی عاشقت نمی‌شه

دل وامونده شکسته، با سلامِ سنگ و شیشه

تویِ ناباوریُ غم، لحظه‌هام آتیش گرفته

تبِ تنهائیُ وحشت، بی تو دستِ پیش گرفته

نان

حرمت فقری‌ست

که در سکوتِ خالی ِ سفره

دستهای محبتت را بوسه می‌زند

دل‌خوشیم به بودنش – پدر را می‌گویم نه نان !-

به در نگاه می کنم

پنجره می لرزد

وقاب عکس

تکان می خورد

یکی می خواهد ازاین قاب بیرون بپرد

حالا

به هرچه نگاه می کنم

می شود خودم

به آب فکر می کنم

اتاق شکل ماهی می شود

ومن می شوم تور