۱ ـ

هیچ راه همواری نبود

ونیز، راهی بلند و طولانی

در این راهی که من آمدم .

به هرجایی پا نهادم

انگشتانم خون شدند .

تقدیرمن گردنش کج بود

و ناهمواری ام ازاین رو،

همه را حق سخن بود

جزمن که لب گشودنم گناه !

مجموعه داستان : کلاغ

فرشته نوبخت

نشر چشمه

_________________________________

بشر به مرحله ای رسیده که زبان برای دروغ گفتن و نفهمیدن یکدیگر است. مینیمالیست ها می گویند: با سکوت و گفت و گوهای بی ربط بیان کنیم. مجموعه داستان کلاغ،دومین مجموعه داستان فرشته نوبخت است.پیش از این، مجموعه‌داستان مرغ عشق‌های همسایه‌‌ی  روبه‌رویی‌،شامل شانزده داستان کوتاه، درسال ۱۳۸۸ توسط نشرافراز از او منتشرشده است. کلاغ، حکایتی از انزوای انسان هاست. کلاغ حکایت آدم هایی است که در کنار هم هستند و با هم نیستند. حکایت دغدغه های درون آدم هاست. حکایت غارغار کردن و صدای هم را نشنیدن است.

عنوان کتاب( کلاغ)، عنوان هیچ یک از داستان ها نیست و شاید به نوعی از روابط سیاه و خاکستری آدم ها در زندگی امروز حکایت دارد.

این روزها به هرچه از آسمان می‌آید

شک دارم

نکند آن گنجشک‌های پرچانه

که روی شاخه‌ها صف کشیده‌اند

و مثل اعضای هیأت ژوری کوچکی

در گوشِ هم پچ‌پچ می‌کنند

دارند درباره‌ی من حرف می‌زنند؟

 

شاید آن کلاغ سیاه که لب دیوار نشسته                                

و با قار‌قارش خانه را روی سر گذاشته

قاضی بداخلاقی‌ست                                                     

که شروع جلسه‌ی مهمی را اعلام می‌کند

و این درختان که برگ‌هایشان را

یکی پس از دیگری پیش پایم می‌ریزند

شاکیانی هستند

که علیه‌ام شهادت می‌دهند

 

از کار پاییز سردرنمی‌آورم    

هر بار از راه می‌رسد

حیاط را به دادگاهی شلوغ بدل می‌کند

و تا چشم بر هم می‌زنم

محکومیّتم را زمستانی دیگر               

روی زمین تمدید کرده است.

 

 

۱ ـ

نامه ای منتشر نشده از لیلا … به نیما

و به نیما و اگر خواست لیلا هم ….

صبحت بخیر کلمه ی شرقی

سلام بانوی اشاره

آبی نت ها

سلام آقای همیشه چتر به دست نشسته توی پارک و

منتظر که بیاید کسی

که با اسم شما نوشتنی اش را شروع کرد

” بسم نگاه آبی ات _ این آسمان _

ای پدر ما که در آسمان‌ها هستی

آن جا بمانید

و ما هم بر روی زمین باقی خواهیم‌ماند

زمینی که گاه گاهی زیباست

با همه‌ی اسرار شهر نیویورک

و بعد با همه‌ی اسرار پاریس

که بس ارزشمند است با کلیسای ترینیته‌اش

با کانال کوچک اورک

با دیوار بزرگ چین

الو فرشته ی زیبا  سلام …خوبی تو ؟

سلام ماه همیشه تمام…خوبی تو؟

برای اول این عاشقانه می گویم

خدای آینه، ختم کلام …خوبی تو؟

برای ماندن مجنون بخوان مرا تا اوج

بدون قصّه ی ابن سلام خوبی تو؟

رمان این فرمون دست کیه ؟

فرهاد اکبر زاده

نشرنگیما

__________________________

“این فرمون دست کیه؟” اولین رمان چاپ شده فرهاد اکبرزاده، سوالی اساسی را مطرح می کند. در تمام طول رمان روان و کوتاه او تصاویری را می بینیم که به ظاهر ربطی به هم ندارند اما همان ها هستند که زندگی منزوی و آشوب زده شخصیت اول داستان را می سازند و حالتی دَورانی به کل رمان می دهد؛گویی که در طول رمان، زمان و اتفاقات جلو نمی روند، بلکه مانند دور زدن راوی در یک میدان تکرار می شوند و در هر بار تکرار شدن لایه ی جدیدی از افکار، حوادث و احساسات را نشان می دهند. افراد تفاوت روشنی با هم ندارند. به طوری که به آسانی می توان لیلا را با همسر راوی اشتباه گرفت یا یکی دانست. تفاوت بارز این دو نفر این است که لیلا با عدد ۶۵ نشانه دار شده که از دید راوی کیفیتی خاص به او می دهد. کیفیتی که اگر همسر راوی همان لیلا باشد، دیگر از دست داده است. به نظر می آید در دور باطلی که زندگی انسان های داستان در آن گیر کرده، می توان خود راوی را هم با دیگر شخصیت ها اشتباه گرفت. شباهت های غیر معمولی مثل علاقه مشترک راوی و پدر دوست دوران سربازی به سرپا شاشیدن، یا این حقیقت که مادر راوی هم پدرش را ترک کرده و مادربزرگ راوی با اشتباه گرفتن نوه با پسرش از او می خواهد که با همسرش آشتی کند و یا این که راوی را مثل پدربزرگش می داند. راوی را معمولا می توان در انتظار لیلا یا در پی او یافت. انگار که انتظار دارد بازگشت یا وجود لیلا چیز زیادی را در زندگی او تغییر دهد. این موضوع چیزی است که خواننده در سرتاسر رمان انتظار آن را می کشد: ایجاد تغییری در زندگی شبح وار راوی و نقش لیلا در ایجاد این تغییر؛ که در نهایت به دلایلی که بورس در آن نقش مهمی دارد، اتفاق نمی افتد.

حافظی که من با او رفیقم و هر از گاه از جایی در ژرفای وجودم سر بر می آورد ، همانی ست که می گوید : “چیست این سقف ِ بلند ِ ساده ی بسیار نقش / زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست “. این جاست که حافظ و خیام در ذهن من به هم می آمیزند و معجون مستی آوری برایم مهیا می کنند.

حافظی که من دوستش دارم ، حیرتش را در حجاب فرمول های ساده انگارانه ی عرفانی نمی پیچد و از سرگشتگی اش شرم زده نیست و توانایی و ناتوانی اش را یکسان برملا می کند . حافظ ِ ظلم ستیز ِ تسخر زن به قداره بندان را بسی دوست دارم.

تمام زندگی اش این شد درون خانه چپیدن ها

قبول قاب سیاهی که  شده پناه  ندیدن ها

ثواب خورده خیالش را که گوش کودکی اش پر شد

کنیز خانه ی خود بودن و به بهشت رسیدن ها

۱ـ

پای تیمور قدم های من انگار که لنگ است

گرچه تاریخ همین خوب و بدش نیز قشنگ است

هرگز ای ماه به این نیمه شب خفته ننازی

چشم من تیزتر از پنجه ی بیدار پلنگ است

ماهی کوچک اگر سر نکند با دل آبی م

باکی اش نیست که دریای دلم جای نهنگ است

لحظه ای نیز تنفس مکن ای شاخه ی سر سبز

از هوایی که در آن پاسخ گنجشک فشنگ است

برای بهار احمدی

_____________________________

اصطلاح بیان شاعرانه در مورد شیوۀ بیان ونثر برخی از داستان نویسان به کار می رود، ربطی به شعر ندارد ومنظور از «بیان شاعرانه» بیانی است که تا حدّ ممکن لطیف ونرم باشد. داستان می تواند در لحظه هایی ، شعر را به خدمت بگیرد. در این مورد می توان از «آهوی بخت من گزل» ،اثرمحمود دولت آبادی ، نام برد.[۱]

تصاویر خیال نوشته را غنی تر می کند. برای برخی از نویسندگان استفاده از استعاره وتشبیه، طبیعی است ، عدّه ای هم با تأمّل و برنامه ریزی ماهرانه از این تصاویر استفاده می کنند وبسیاری نیز ارزش تصاویر را نادیده می گیرند .

نگارش رمان از انعطاف هایی برخوردار است ؛ به عنوان مثال در رمان می توان عناصر شعر را به کار گرفت واز زبان بهرۀ کافی برد وآن را به شکلی فاخر و غنی ارائه داد. این گونه نثر فاخر ،اغلب بی آن که محتوا را از بین ببرد، به نظم وترتیب جملات کمک می کند، امّا باید از این شیوه، به گونه ای مؤٍثّر استفاده کرد ونه به طور دائم.