| سیاهیِ روشن(نادیده های بی بی گل)/حمیده فرشاد |
|
عصیان آدم تکرار می شود؛ گرچه لذت گناه را نردبان هبوطِ آدم از بهشت به زمین می دانند، اما وسوسه تنها وسیله است؛ نه فقط ممنوع بودن، که خودِ میوه، آدم را هوایی می کند و او شوق دانایی را با طعم گسِ رنج می چشد.
آدم بین بهشت و زمین، اختیار را انتخاب می کند. از بهشت رانده و به زمینی تبعید می شود که می تواند با دست او به بهترین یا بدترین مکان تبدیل شود.
“بی بی گل” روایت درد است. روایت انتخابی که نیست و این داستانِ بسیاری از زمانهاست. همه چیز آماده است برای ایفای نقش موجود زنده ای که باید با چشم بسته تنها پا بر جای پاهای روی برف بگذارد. باقی مسیر، لغزنده و تنها همین جا سفت و محکم است و این تنها راه روسپیدی است.
 نظرات[۱] | دسته: نقد و نظر | نويسنده: admin | ادامه مطلب...
|
