در کوچه ای که آینه اش زنگ بسته بود
بغضی در انتظار شکستن نشسته بود

آهی در اوج ، مرثیه ای را کشیده بود
دردی ، فرود دست یکی را شنیده بود

یک دشت لاله سوگ گلی را خمار بود
چیزی گلوی شاعری ام سوگوار بود

فرّ و شکوه لشکری از دل شکسته بود
شوری به جای قافیه در خون نشسته بود

مردی غریب و بی کس آن سوی ماجرا
بی کس تر از صداقت و تنهاتر از خدا

شرمنده از بیان بزرگی ش واژه ها
زانو به غم گرفته در آغوش ، بی صدا

مردی که آفرینش از او سر گرفته بود
عشق از کبوتر نفس اش پر گرفته بود

قسمت اول مقاله را اینجا بخوانید :http://www.matneno.com/?p=1781

__________________________________

البتّه  انتقادی هم همواره و هنوز هم ، بر موسیقی اصیل ما روا بوده است و شاید همین انتقاد بزرگ ، در رشد و تسریع حرکت این جریان ، نقشی اساسی و کلیدی داشته باشد و آن تم تقریبا یک نواخت ، خواب آلود  و کم تحرک موسیقی اصیل ما باشد؛ به عنوان مثال آیا می شود موسیقی اصیل را در عروسی خواند و رضایت  حداکثری را جلب کرد؟ آیا این موسیقی ، سوای درک و شعور و عرفان بالای مستتر در آن که برای  جو و فضاهای سنگین کاربرد دارد ، برای چنین فضاهایی، چه تدبیری اندیشیده است؟ آیا واقعا ضعف در خود موسیقی است یا در مجریان آن که نتوانسته اند این جنبه از موسیقی را برای این کاربرد استخراج و فعّال نمایند؟!

           امروز هم ما دقیقا با همین مسأله مهم مواجه هستیم. درست است که شاید امروز هم میزان استقبال از موسیقی اصیل دهه های قبل از انقلاب خیلی زیاد باشد  و هنوز هم که هنوز مردم ، خاصّه جوانان ما این ارادت و علاقۀ قلبی به موسیقی سنّتی خود را حفظ کرده باشند، امّا همین مردم وقتی می خواهند در فضاها و موقعیّت های دیگر به موسیقی های سخیف گوش ندهند و از دل موسیقی قدمت دار خود موسیقی سبک تر و کاربردی تر را بشنوند چه باید بکنند؟